Her
mübadil evinde bir “kara çölmek” bulunur. Tek katlı kerpiçten yapılmış
evlerin önünde yüksek duvarları ile çevrilmiş geniş avlular vardır. Bu
mekânlar ailenin yazlık mekanıdır. Toprak zemin tertemiz süpürülmüştür.
Avlu duvarının uygun bir köşesinde üzeri hafif kapalı ocaklıklar vardır.
Bu ocaklar basit taşlarla düzenlenerek çamaşır günleri su kazanları
konarak sıcak su kaynatılır. Mübadil dilinde çamaşır lafı pek
kullanılmaz. “Giisi” denir.
İşte bu ocaklarda büyük kazanlardaki suyun
kaynaması için alttan çalı çırpı ile beslenen ateşin iyice yandığı bir
kenara o lezzetli “küü fasülünü” koydukları “kara çölmeği” iyice ve
dikkatlice yerleştirirler. Akıllı ve tasarruflu Rumeli kadını böylece
hem çamaşır suyunu hazırlayıp çamaşırını yıkar, hem de bu ateşten
faydalanarak lezzetli “çölmek fasülünü” pişirir. “Fasül” soğanlanır.
Yerken tahta kaşıkla yenir. İşte bu değerli “fasülü” “paaça ekmee” ile
yemek üzere “çölmeğin aazı” dökülmeyecek şekilde sıkıca bağlanır.
